Δηλώνει ερασιτέχνης ζωγράφος – ερασιτέχνης γλύπτης - ερασιτέχνης φωτογράφος – κ.α.
Και συνεχίζει πιο κάτω…
Γεννήθηκα την ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ του 1962. (αυτός και ο λόγος που πιστεύω πως η ζωή είναι ένα ψέμα).
Το χωριό μου μικρό….. εγκαταλειμμένο εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Άγιος Γεώργιος Δεσκάτης - Γρεβενών).
Το σπίτι μου τώρα πια ένας σωρός από πέτρες ίσα που να δείχνω στα παιδιά μου που μεγάλωσα.
Στην άκρη του αμπελώνα μας γεννήθηκα κάτω από την κερασιά.
(δεν νομίζω να είχε ανθίσει ακόμα).
Η οικογένειά μου μια φτωχή και συνηθισμένη αγροτική οικογένεια, αυτάρκης σε όλα για να μπορεί να ζήσει. Έπαιρνε ότι η λατρεμένη γη μπορούσε να τους προσφέρει, καλλιεργούσε ότι μπορούσε, κυνηγούσε ο πατέρας για να θρέψει την
6-μελή οικογένεια και η ζωή ήταν ένας όμορφος ατελείωτος αγώνας επιβίωσης.
Εγώ ήμουν ο μικρός καουμπόι της οικογένειας. Από πολύ μικρός ανέλαβα την βοσκή των αγελάδων.
Δεν είχα άλογο ράτσας είχα όμως μουλάρι. Πουλαράκι το αγόρασε ο πατέρας μας και μεγαλώσαμε μαζί . Το αγάπησα ,το ονόμασα Τάσο, το πρόσεχα και το φρόντιζα περισσότερο από τις αγελάδες μου, κι ας μην μου έδινε γάλα.
Τώρα αυτό έχει πεθάνει εγώ όμως Ζω.
Πήγα σχολείο και τελείωσα το Λύκειο στην Δεσκάτη. Όλοι σχεδόν οι δάσκαλοι μου έλεγαν ότι θα γίνω μέγας καλλιτέχνης.
Ίσως τους απογοήτευσα – έγινα Αστυνομικός.
Προσπάθησα όμως. Ξεκίνησα σπουδές, αλλά χωρίς καμιά οικονομική βοήθεια γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα και εγκατέλειψα.
Σταμάτησα τις σπουδές – σταμάτησα την μουσική – δεν σταμάτησα όμως ποτέ να παίζω κιθάρα, να τραγουδώ με τους αγαπημένους μου φίλους, να ζωγραφίζω και να φωτογραφίζω ασταμάτητα ότι με συγκινούσε.
Από τότε που μπόρεσα και έκανα ένα δικό μου εργαστήριο όπως το είχα ονειρευτεί, μπορώ πλέον να κάνω πράξη αυτά που έχω στο μυαλό μου.
Εργάζομαι για να ζήσω. Ζω για να καλλιτεχνώ.
Δεν έχω γνώσεις και ποτέ δεν δήλωσα καλλιτέχνης. Πάντα όμως θα είμαι ένας ένθερμος εραστής της τέχνης.
Η ζωγραφική με συγκινεί, η γλυπτική με γεμίζει, η φωτογραφία με κάνει να βλέπω τον κόσμο πιο όμορφο, και η οικογένειά μου με κάνει ευτυχισμένο.
Η Αστυνομία μου δίνει τη ευκαιρία να είμαι δίκαιος απέναντι στον Πολίτη. Να τον υπηρετώ και να τον σέβομαι όπως απαιτώ και εγώ από εκείνον.
Παραιτήθηκα από την ΕΛ. ΑΣ. όταν απογοητεύτηκα από τους κυβερνώντες. Αν και έχασα πολλά δεν μετανιώνω. Προτιμώ να είμαι απέναντί τους με τον πολίτη σύμμαχο..... παρά μαζί τους.
γιατί δεν τα φάγαμε μαζί.... ο χοντρός τα έφαγε και του φαίνεται.
Και συνεχίζει πιο κάτω…
Γεννήθηκα την ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ του 1962. (αυτός και ο λόγος που πιστεύω πως η ζωή είναι ένα ψέμα).
Το χωριό μου μικρό….. εγκαταλειμμένο εδώ και σαράντα ολόκληρα χρόνια. (Άγιος Γεώργιος Δεσκάτης - Γρεβενών).
Το σπίτι μου τώρα πια ένας σωρός από πέτρες ίσα που να δείχνω στα παιδιά μου που μεγάλωσα.
Στην άκρη του αμπελώνα μας γεννήθηκα κάτω από την κερασιά.
(δεν νομίζω να είχε ανθίσει ακόμα).
Η οικογένειά μου μια φτωχή και συνηθισμένη αγροτική οικογένεια, αυτάρκης σε όλα για να μπορεί να ζήσει. Έπαιρνε ότι η λατρεμένη γη μπορούσε να τους προσφέρει, καλλιεργούσε ότι μπορούσε, κυνηγούσε ο πατέρας για να θρέψει την
6-μελή οικογένεια και η ζωή ήταν ένας όμορφος ατελείωτος αγώνας επιβίωσης.
Εγώ ήμουν ο μικρός καουμπόι της οικογένειας. Από πολύ μικρός ανέλαβα την βοσκή των αγελάδων.
Δεν είχα άλογο ράτσας είχα όμως μουλάρι. Πουλαράκι το αγόρασε ο πατέρας μας και μεγαλώσαμε μαζί . Το αγάπησα ,το ονόμασα Τάσο, το πρόσεχα και το φρόντιζα περισσότερο από τις αγελάδες μου, κι ας μην μου έδινε γάλα.
Τώρα αυτό έχει πεθάνει εγώ όμως Ζω.
Πήγα σχολείο και τελείωσα το Λύκειο στην Δεσκάτη. Όλοι σχεδόν οι δάσκαλοι μου έλεγαν ότι θα γίνω μέγας καλλιτέχνης.
Ίσως τους απογοήτευσα – έγινα Αστυνομικός.
Προσπάθησα όμως. Ξεκίνησα σπουδές, αλλά χωρίς καμιά οικονομική βοήθεια γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα και εγκατέλειψα.
Σταμάτησα τις σπουδές – σταμάτησα την μουσική – δεν σταμάτησα όμως ποτέ να παίζω κιθάρα, να τραγουδώ με τους αγαπημένους μου φίλους, να ζωγραφίζω και να φωτογραφίζω ασταμάτητα ότι με συγκινούσε.
Από τότε που μπόρεσα και έκανα ένα δικό μου εργαστήριο όπως το είχα ονειρευτεί, μπορώ πλέον να κάνω πράξη αυτά που έχω στο μυαλό μου.
Εργάζομαι για να ζήσω. Ζω για να καλλιτεχνώ.
Δεν έχω γνώσεις και ποτέ δεν δήλωσα καλλιτέχνης. Πάντα όμως θα είμαι ένας ένθερμος εραστής της τέχνης.
Η ζωγραφική με συγκινεί, η γλυπτική με γεμίζει, η φωτογραφία με κάνει να βλέπω τον κόσμο πιο όμορφο, και η οικογένειά μου με κάνει ευτυχισμένο.
Η Αστυνομία μου δίνει τη ευκαιρία να είμαι δίκαιος απέναντι στον Πολίτη. Να τον υπηρετώ και να τον σέβομαι όπως απαιτώ και εγώ από εκείνον.
Παραιτήθηκα από την ΕΛ. ΑΣ. όταν απογοητεύτηκα από τους κυβερνώντες. Αν και έχασα πολλά δεν μετανιώνω. Προτιμώ να είμαι απέναντί τους με τον πολίτη σύμμαχο..... παρά μαζί τους.
γιατί δεν τα φάγαμε μαζί.... ο χοντρός τα έφαγε και του φαίνεται.
.jpg)
.bmp)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου